Jeden z naszych redaktorów przeprowadził wywiad z pracownikami studia BeautiFun Games, twórców m.in. ciepło przyjętej, niezależnej platformówki Nihilumbra. Dlaczego? Bo często w rozmowie o konkretnych grach brakuje informacji o tym, czemu gra została stworzona w taki, a nie innych sposób, czy także czemu grze towarzyszy taka, a nie inna forma narracji. Postanowiliśmy przedstawić fragmenty tej rozmowy. Warto nadmienić, że zdecydowaliśmy się na pozostawienie wypowiedzi w oryginalnym, anglojęzycznym brzmieniu. Wypowiedzi opatrzone są też krótkim komentarzem z naszej strony. Wywiad przeprowadzony był zdalnie z całym zespołem studia. Zapraszamy do lektury!
How come you decided to create video games? Could you tell me your story – how you found out that game development is what you’d like to do?
We’ve been creating video games since 2011, when some of us, who where studying Master Degree at Universitat Politecnica de Catalunya (UPC) decided to create game after finishing their studies. The result of that was Nihilumbra, our first game and a huge step for our studio, because it was nominated for several indie game awards and won many of them, such as Apple’s “App Store Best of 2012: Hidden Gem”.
You mentioned that some of you decided to create game after finishing their studies – but how did the idea was born? What ideas and thoughts shaped Nihilumbra? And what inspired you then?
Our aim with Nihilumbra was to create a video game very focused on the narrative. We found that there weren’t too much reflexive games which combined fun playability with an interesting story… and that’s mainly how we arrived to Nihilumbra. Of course, we were inspired by all the first indie games which appeared at mid 2000s and a platform game seemed a good choice for us as it was our first video game ever.
If you could compare developing a video game to anything else, what would you compare it to?
We’d like to think that game development, at our level, is similar to independent cinematographers. It all starts with an idea in a small team and that idea starts spreading and starts taking shape as it is evolving. Finally, when you have your idea polished you are able to share it with people who are looking for the same as you when you started working on this: a new game experience that surprises them!
Do you think video games may teach something to the players? If yes, then what that would be?
We’ve always created games with this objective in our heads: to teach while you play. A video game is not only a fun-thing – it has to shake your mind and to show you new landscapes you never thought of. That’s why we decided to focus our games in the narrative, which is our strength in game development.
Nihilumbra, BeautiFun Game: 2012
Who are game developers? What are their aims?
Game developers are story tellers and maze crafters. We want to tell our vision of the world, human relationships […], while we want to make it in a different way as a book, a movie or a record would do. We require the interaction and participation of the player.
You said that game devs are like story-tellers and maze crafters – so is it like… you want to both inspire and throw some problems at players so they could do something with the “stories” and “riddles” and “problems”?
Our main purpose with that is give another point of view to the game industry, not just the recreational facet of video games. As it happens with movies, telling a story is the best way to share new experiences and make the players/viewers part of something that will shake their minds!
I heard some other people saying video games are a powerful medium. Do you agree? And if you do, what that power is?
We believe video games can be very powerful, when they have this idea of sharing a new experience for the gamers, but they can end being boring too and not innovative, when they do and repeat the same game designs we’ve been seeing for years in the game industry.
Some gamers aren’t really happy when games touch difficult topics like stereotypes, different sexual orientations etcetera. Almost instantly we hear it’s “SJW propaganda”. It’s been like that with BioWare or with Beamdog and some other developers too. What do you think about how some players react on that kind of difficult issues presented in games?
There are games for all kinds of people, and that’s something wonderful! In the last years we’ve seen many different games which don’t have to be necessarily what we usually think of a game (different levels, beating different enemies…). Video games have shown they can be also narrative experiences, and we are very happy to see this!
Some teachers here – in Poland (in other countries too) – think that video games are something quite opposite to education. Games are sometimes considered a threat and called dangerous. What do you think about that? About all that fear towards video games?
There are many types of video games and not all the video games must be played by the same players. For example, violent video games should be not showed to children… but let’s not cover the positive things of video games with some games that become the contrary.
Have you learned something universal during working on video games? Or perhaps playing them?
The most important thing we’ve learned of our journey on game development is: you must do what you’d like to play. We’d say that’s the common thing in every creative field!
Final question: can games be a kind of… virtual place for learning about things, about culture, about certain phenomena? What do you think?
Of course. Games are made by people and most of the times, they are not current people. So video games -indie games priorly- are a perfect example of a voice about culture, that’s not always a mainstream thought.
Kilka słów tytułem komentarza. Wydaje się istotnym, że twórcy za tak istotny uznają właśnie aspekt narracyjny gry. Każde medium – od literatury, przez film, a na grach kończąc wykazuje dążenie, by w opowiadaniu historii wykroczyć poza samą tylko wartość ludyczną. Dać odbiorcy możliwość doświadczenia zróżnicowanych stanów emocjonalnych, lub skłonić ich do refleksji. W tym właśnie ukryty jest wspomniany wcześniej potencjał edukacyjny gier.
Mimo wciąż pojawiających się negatywnych opinii o grach wideo, widoczna jest w ostatnich latach spora pozytywna zmiana. Coraz częściej mówi się o grach “poważnie” – jako o dojrzałym, samodzielnym medium zdolnym do kształtowania własnego, unikalnego stylu przekazu. W jego ramach, interakcja gracza i świata przedstawionego stanowi element kluczowy. Świadomość tej unikalności, immersyjnego doświadczenia bazującego na interaktywności, oraz wykorzystanie jej w wyjątkowy sposób, również stanowi oznakę dojrzałości gier jako istotnego elementu kultury współczesnej.
Choć gry pozostają wciąż stosunkowo młodym medium – dysponują już własną, złożoną historią i coraz silniejszą pozycją jako ważny środek przekazu. Fakt ten pozwala deweloperom na coraz śmielsze eksperymentowanie i wykraczanie poza łamy przyjętych konwencji. To interesujące zjawisko, wymagające osobnego komentarza. Zaznaczmy jednak, że tego rodzaju innowacje i wykraczanie poza ustalone ramy, spotyka się również z oporem w środowisku graczy i twórców. Często związanym z konkretnymi przekonaniami politycznymi czy – szerzej – ideologicznymi. Dość powiedzieć, że nawet produkcje stosunkowo niszowe, nakierowane na konkretne grupy odbiorców mogą wywołać spore kontrowersje. To ciekawe widzieć twórców prezentujących tak otwartą postawę.
Znaczącym jest też dostrzeganie społecznego, edukacyjnego charakteru gier – nie tyle opartego na przekazywaniu wiedzy czy konkretnych umiejętności, ale raczej kształcącego określone kompetencje przez odniesienia do szerszego kontekstu kulturowego.
Jesteśmy wdzięczni BeautiFun Games za udzielenie nam wywiadu. Zachęcamy też do samodzielnego zapoznania się z twórczością studia:
Newsletter | Twitter | Facebook
Z deweloperami BeautiFun Games rozmawiał: Piotr Prósinowski | Komentarze: Piotr Krzywdziński
Piotr Krzywdziński
Latest posts by Piotr Krzywdziński (see all)
- Recenzja: Edukacja w pikselach - 15 października, 2019
- Recenzja: Gry wideo w środowisku rodzinnym. Diagnoza i rekomendacje. - 7 października, 2019
- Groza i mechanika: o relacjach grozy i mechaniki rozgrywki - 27 lipca, 2019
